Jak może być jeszcze lepiej?

Na jednym z warsztatów, w którym brałam udział, gdzieś tam na początku mojej drogi rozwoju osobistego i nawet jeszcze nie duchowego (w odczuciu jakieś miliony lat świetlnych), prowadzący zachęcał nas do używania afirmacji do manifestowania tego czego pragniemy, mówiąc: „Jak może być jeszcze lepiej?”. Wtedy już wiedziałam, że te słowa mają moc w kreowaniu własnej rzeczywistości. Jeżeli to co mówimy, to afirmacje świata zewnętrznego wokół nas, to zadając takie pytanie wszechświat odpowie Ci na to pytanie, pokazując właśnie to, jak może być jeszcze lepiej. Według prawa przyciągania pozytywne myślenie i mówienie przyciąga i manifestuje w naszym życiu pozytywne zdarzenia. Tak mówi fizyka kwantowa. Jednak aby to wszystko pozytywne mogło zaistnieć w naszej rzeczywistości, wypowiadane przez nasz słowa powinny mieć zabarwienie emocjonalne. Czyli powinniśmy czuć, to co mówimy. Patrząc na puste konto bankowe i jednocześnie czując emocję „braku”, nie wiele da powtarzanie „jestem milionerem”, ponieważ to co mówisz i to co czujesz nie jest spójne. Ale np. kupując sobie kawę, w momencie gdy za nią płacisz,  możesz użyć afirmacji „jestem wdzięczny, że stać mnie na przyjemności” lub „dziękuje, że mam pieniądze aby kupić sobie to co chcę”. Wtedy, to co czujesz jest w tej samej energii, czyli spójne z tym co wypowiadasz więc przyciągniesz więcej tego typu sytuacji. Wiedziałam, że afirmacja „jak może być jeszcze lepiej” wypowiadana w momencie kiedy jestem we wdzięczności, dodaje dodatkowej mocy sprawczej w manifestowaniu rzeczywistości. Było tylko jedno „ale”: jak miałam czuć, że jest dobrze jeśli moja rzeczywistość całkowicie temu zaprzeczała. Czułam się samotna, nieszczęśliwa, zagubiona, zderwowana, nie wspominając już o finansach czy miłości. Byłam wtedy definitywnie w emocji „braku”. Czułam, że brakuje mi wszystkiego. A przecież aby mogło być lepiej, najpierw powinnam  poczuć, że przynajmniej jest dobrze.

Jeśli nie umiesz docenić tego co masz, dlaczego wszechświat / Bóg miałby dać Ci więcej? Byłam tego świadoma, a ta świadomość zaprowadziła mnie w postawy roszczeniowe. Wielu trenerów głosi, że w życiu nam się należy, że jesteśmy warci wszystkiego co najlepsze. Czyli w kolejnym etapie uważałam, że mi się należy. I tu pojawia się następna pułapka na drodze rozwoju. Jest olbrzymia różnica między "uważam, że mi się należy" wynikajajacego z roszczenia, goryczy, niezgody, a „uważam, że mi się należy” wynikającego z serca, akceptacji i wdzięczności. Znowu zabawa z energiami. To pierwsze jest niskowibracyjną energią, wynikajacą również z odczucia „braku” i do tego jeszcze dochodzi złość na ten „brak”. To drugie to emocja wychodząca z tej samej pozytywnej częstotliwości co stwierdzenie: „jest pieknie i jak może być jeszcze lepiej?” Na drodze rozwoju często można się pogubić i wpaść w różne pułapki, gdzie ego udaje duchowość.

Po fazie roszczeniowej,  przyszło zrozumienie i prawdziwe odczucie wdzięczności. Na tym etapie zapomniałam o tym zdaniu i moich wcześniejszych próbach afirmowania tego „lepiej”. Zapewne nie było to już istotne, ponieważ będąc w stanie wdzięczności, afirmacje przestały mieć dla mnie znaczenie. Sama wdzięczność oraz uzdrawianie ran, wystarczyło aby mój świat zewnętrzny się zmianiał i ulepszał.